Normaal schrijf ik in het Engels omdat makkelijker af gaat en mijn geschreven Engels is taalkundig beter. Ik ben namelijk opgegroeid in de VS. Deze keer schrijf ik eerst in het Nederlands en tevens hieronder in het Engels.
AAN DE BILLEN OMHOOG GEDUWD
Donderdag ochtend vertrok ik met volle moed in de auto richting Diest Station. Na het parkeren van de auto, heb ik mij direct aangemeld aan het loket voor de speciale assistentie die ik enkele dagen voordien had aangevraagd. Normaal moet je minstens 15 minuten voor vertrek aanmelden, maar ik was vroeg vandaag. Een NMBS medewerker vroeg of ik nog kon stappen en als vervolg toen de trein aankwam tilde hij mijn licht-gewicht rolstoel op de trein. Al hoewel het een sneltrein was naar Brussel, was de wagon nog zo een hele oude, je kent ze wel, één waar je letterlijk omhoog en naar binnen moet klimmen. Met mijn EDS is dat niet evident zonder je schouders, heupen of andere gewrichten te ontwrichten. Ik was dan ook vergeten hoe moeilijk dat was voor mij sinds ik al lange tijd niet meer per trein reis. Het moet een zicht zijn geweest. Stel je voor, een volslanke vrouw in een rode jurk die probeert omhoog te klimmen en een NMBS man haar bij haar billen van onder omhoog aan het duwen is. HAHAHAHAHAHAHAHAHAHA. Gelukkig sta ik vrij positief in het leven en probeer ik de humor ervan in te zien. Ik heb mij ziek gelachen, maar de meeste mensen zouden het als genant hebben ervaren. Ach de man was erg vriendelijk en behulpzaam.Aangekomen in Brussel Centraal werd ik snel van de trein gehaald met een brug en de medewerker legde uit in Frans waar ik de lift kon vinden. Tot nu toe geen probleem. De lift kon alleen één verdieping omhoog en ik bevond mij op een tussenvloer die naar verschillende uitgangen leidt. Ik zag Horta, Kunstberg, Magdalene, enzovoort. Ik probeerde ook te letten op tekens voor een lift of voor handicap tekens. Moeilijk te vinden. Dan maar richting Kunstberg waar ik moest zijn en dan zou ik wel zien hoe ik boven raakte. Onderweg kwam ik gelukkig een vriendin tegen van een andere patiëntenvereniging. Als ik haar niet was tegen gekomen weet ik niet hoe ik tot de Kunstberg was geraakt, of in welke staat eerder. Ik ben geen opgever, ik geef niet snel op, ben eerder koppig en al moet ik kruipen ik zal ergens raken als ik mijn hoofd ernaar toe zet. Geen lift te bespeuren, wel een roltrap. Gelukkig kan ik nog stappen zo ik stapte uit mijn rolstoel om die verbaaswekkende mirakeleuze genezing te ondergaan, stapte op de roltrap en nam mijn lichtgewicht rolstoel de roltrap langzaam en voorzichtig omhoog zoals je een kinderbuggy zou meenemen. Ook niet echt evident.
EEN BERG VAN DRIE VERDIEP HOOG
De uitgang kwam uit op straat precies aan de onderkant van de Kunstberg. Mijn getrainde oog liet ik dwalen over het terrein om naar de ingang van het Business Center te speuren. Het kon toch niet waar zijn dat we helemaal boven aan de heuvel drie verdiepingen hoog moesten klimmen om met een glazen lift drie verdiepingen onder grond te moeten gaan?????? Ja dus, er zat niets anders op om de nogal gladde heuvel samen te beklimmen. Mijn vriendin duwde me langzaam omhoog, terwijl ik als een gek meehielp draaien aan de wielen en proberen mijn schouders niet uit de kom te draaien zoals ik meestal doe. |
| Zelfs in de sneeuw is Stockholm toegankelijk |
Het was een mooie locatie voor een congres, maar semi toegankelijk. Niet evident voor de meeste rolstoelstoel afhankelijke personen. Veel heuvels op, lift in op en af tussen de verschillende zalen en niet veel ruimte voor rolstoelers. Ik was blijkbaar ook de enige rolstoelgebruiker die de uitdaging aanging om naar het congres te gaan. De toilet was het meest rolstoeltoegankelijk. De rest was toegankelijk maar niet echt gebruikers vriendelijk.
Ik had al voorzien dat het congres zou uitlopen. Maar assistentie moet je minsten 24 uur van te voren aanvragen en voor de zekerheid had ik de trein van 16u19 richting Diest aangevraagd. Dat houdt in dat ik minsten om 16u04 mij moet aanmelden bij het aanmeldpunt, in Brussel Centraal is dat aan loket 1.
EIGEN BODYGUARD EN ZOEKTOCHT NAAR LIFT
Rond 15u35 was de afronding nog bezig en besloot ik zonder vriendin richting Centraal te vertrekken om zeker te zijn mij op tijd aan te melden. Op de heenweg had ik geleerd dat het niet evident was om op de juiste plaats van het station met een rolstoel te raken en ik moest ook nog mijn jas uit de vestiaire halen. Aan de vestiaire stond een beveiligingman en ik vroeg hem wat de snelste en gemakkelijkste manier was om met een rolstoel naar het station te raken. Hij vroeg of ik alleen reisde en ik bevestigde. Resulaat, ik krijg mijn eigen bodyguard om mij naar het Station te vergezellen. Wat een dienstverlening en wat was ik dankbaar want het was niet evident om daar alleen naar toe te rollen en ik had zeker en vast minstens één schouder uit de kom gehaald laat staan enkele vingers of een pols! De beveiligingsman rolde me tot aan de onderkant van de fameuze heuvel en bracht mij zelfs tot aan de overkant van de straat. Ik bedankte de man in mijn gebrekkig Frans en hij wenste me een fijne dag is zijn gebrekkig Nederlands.MMMMmmmmm, nu binnen het station raken. Men had mij verteld waar ik de ingang kon vinden, zo vrolijk rol ik op de even stoep naar de ingang. BOEM PATAT! SH*T, pardon voor mijn taal! Zodra ik binnen sta, zie ik de hoofdhal en de loketten waar ik mij moet aanmelden. Nergens bespeur ik, jawel weer met die getrainde ogen van mij, een ingang zonder trap. Hoe raak ik daar binnen? De trap was halfopen en veel te stijl om met rolstoel of te voet naar beneden te gaan. Ik heb thuis een traplift staan om op de bovenverdieping te raken en deze trap was nog stijler en langer dan thuis! Tenzij ik heldhaftig mijn rolstoel over de railing gooi en hoop dat in het proces de rolstoel niet op de hoofd van een toevallige voorbijganger zou neerstorten en ik op mijn billen naar beneden stuiter was er geen ander optie mogelijk. Was het niet voor de toevallige voorbijganger had ik mij gewaagd voor dit avontuur, maar dat risico voor iemand anders zijn leven wou ik niet nemen. Dan een andere ingang proberen en een anderen. Nee dus! De beste optie was direct naar de tussenverdiep te gaan. Daar kon ik met mijn rug tegen de trapleuning als ondersteuning met mijn rechterhand langs de trapleuning, langzaam als een slak stap voor stap naar beneden stappen, terwijl ik met mijn linkerhand op een handvat van mijn rolstoel heel heel erg langzaam naar beneden stapte. Gelukkig was er een Waalse moeder en dochter die mij naar beneden hebben geholpen. Hartelijk bedankt totaal onbekende engelen van vrouwen. Het was druk aan het station en de meeste mensen hebben een druk eigen leven zonder zich te bekommeren om een medemens. Jullie wel, hartelijk dank bij deze.
VAST IN DE LIFT
Toen ik mij terug in de stoel had geïnstalleerd en een paar keer diep had geademd om bij te komen, ontmoete ik voor de eerste keer, wat later bleek, mijn derde reddende engel van de dag. Hij in slecht Nederlands en ik net zo slecht Frans hebben toch met elkaar gecommuniceerd.. Super vriendelijke jonge man, beeld je voor een jonge man tussen 25-30 jaar type eco-man. Hij hielp mij naar de lift. Blij dat ik op tijd was rol ik de lift in en druk op de knop naar boven. Niets gebeurde, deuren blijven openstaan. Ik had toen gewoon moeten vertrekken, maar ik begreep ondertussen dat dit de enige lift naar boven was. Nog maar eens proberen. Ahaa de deuren gaan dicht, goed nieuws. Dacht ik toen. Er gebeurd niets, deuren toe, geen beweging naar boven of onder. De deuren willen ook niet meer opengaan. 10 minuten zit ik daar vast, van alles aan het proberen. De alarmknop werkte niet, of tenminste wat een alarmknop moest zijn. Ik kan me niet herinneren hoe de deuren opende, maar heb wel een voorbijganger nabij de knop buiten zien staan, misschien heeft hij wel op de knop geduwd voor mij (een andere engel?) Zodra de deuren opende vloog ik met mijn stoel naar buiten. Het was niet dat ik in volle paniek was, maar echt prettig was die ervaring niet.Ik begon maar rond de verdieping te rollen zoekend naar een eventuele lift, eender welke oplossing uit deze situatie. Ik wou naar huis. De trap op klimmen met mijn rolstoel was geen optie, zeker niet met mijn kapotte knie. Ik had het al overbelast, maar als ik dat had gedurfd lag ik nu in het ziekenhuis. Een trap af is gemakkelijker voor mij dan een trap op. Reddende engel twee, kwam op mijn pad. Een technicus of een NMBS klusjes man. Een kleine Franstalige man die zeer goed Nederlands, weliswaar met accent, maar hé ik spreek ook met een Nederlands accent. Weet je wel, type klein maar fit en goed gespierd. Mevrouw, ik zal uw helpen naar de lift en kijken of die kapot is. De man test de lift. De deur gaat toe, het gaat omhoog, vervolgens omlaag en komt weer terug. Madame ik denk dat het weer werkt, maar ik zal u boven begeleiden. Wat was ik die man dankbaar. Samen gaan we de lift in. Hij drukt op een knopje en de deuren gaan toe. We staan stil. 'Geeft niet mevrouw, even geduld hebben, het zal zo vertrekken' zegt de man enkele minuten later. In andere woorden geen paniek, het komt goed. Ik blijf kalm. Na een drie tot viertal minuten begint de man op allerlei knoppen, weliswaar in een kalme en rustige manier, te slaan. Niets, precies zoals ik eerder meemaakte. De man besloot dan maar als een ware tarzan de deuren open te forceren. De eerste keer lukte niet. Zo meneer belt alvast naar zijn collega's via zijn telefoon/walkie-talkie en meld mij ook alvast aan dat ik er ben. Hij had heel snel Frans gesproken, maar ik denk dat hij had geregeld dat iemand mij verder zou begeleiden en dat ik nu ook aangemeld was. Tegen deze tijd zijn er al enkele meerdere NMBS medewerkers buiten de lift aanwezig, een soort hoofdconducteur en ik weet niet wie allemaal. Mijn sterke klein meneer probeert nogmaals zijn na 5 minuten VAST tarzan truc en de deuren openen. Ik zie ook dat redende engel nummer drie ook al kwam aanvliegen, je weet nog wel, eco-man. Tarzan legt uit dat eco-man mij verder zal begeleiden. Zo geen lift naar buiten of naar spoor 1 waar de trein richting Diest vertrekt, maar wel een lift die naar spoor 3 gaat. Mijn Frans is niet goed maar heb daar maar rustig gewacht.
TREIN NAAR NAMEN
Dan komt er plots een trein aan en ik wordt richting de trein geduwd. Huh even paniek dat is de trein naar Namen??!? 'Le train apporte à votre à la gare du Midi où ils vont vous prendre à la gare de Diest.' Aha deze trein brengt me naar Station Noord waar ik zal overstappen op de juiste trein. Aangekomen op station Noord woord ik in allerijl van de trein gehaald en in sneltempo (lees bijna rennend!) naar een industriële lift gebracht, via de ondergrondse tunnels voor medewerkers en normaal niet toegankelijk voor reizigers en een tunnel waar je op ieder moment gigantische ratten verwacht zich te laten zien, om uiteindelijk op de trein richting Diest te worden geduwd. De trein richting Diest heeft op mij moeten wachten omdat de perronverantwoordelijke meerder malen over de walkie-talkie hoorde roepen of het nog lang zou duren al van voordat ik de lift inging. Gelukkig is deze lift niet vast komen zitten. De trein naar Diest had dus 12 minuten vertraging door mij. Mijn excuses aan mijn collega reizigers op de trein. Maar joepie, ik zat uiteindelijk op de juiste trein huiswaarts. Het was een lange en avontuurrijke dag....maar het was nog niet over hoor: als een koningin in een koets gedragen
Het station in Diest is enkel toegankelijk vanaf perron 1 normaal, deze keer ook van perron 2, wel eenmalig maar toegankelijk. Als we Diest binnenrijden komen we aan op perron 2. Ik dacht direct bij me zelf hoe raak ik bij mijn auto. Geen paniek Charissa, de NMBS heeft in sommige stations tegenwoordig trappenklimmers, zoals in Brussel Centraal die ik helaas niet persoonlijk heb gezien, misschien heeft Diest wel één. Plots staan er twee grote kerels naast mij die mij van de trein tillen. Twee hele sterke en supervriendelijke kerels. Reddende engelen nummer .... Acht ik weet het niet meer maar de NMBS heeft meer dan genoeg vriendelijke medewerkers en super behulpzaam. De mannen rollen me naar de trap en wachten tot het volk verdwenen is. Ik kijk voor de trap, onder de trap, naast de trap en geen klimmer te bespeuren. Plots wordt ik met stoel et al omhoog getild. Een heeeeeeeel eng gevoel, als een koningin in koets gedragen. Brrrr vond het maar niets. Ik zei toen dat ik wel wat kon stappen en als ze mijn rolstoel konden tillen, kon ik misschien wel heel langzaam de trap afgaan, alleen de trap omhoog aan de andere kant is een ander verhaal. Desnoods liet ik mij met mijn kont op de trede één voor één naar beneden zakken. Nee dat mocht niet van de mannen. En zo met twee mannen aan mijn zij stap ik heel langzaam naar beneden, lees wordt ik practisch naar beneden en later weer naar boven gedragen! Je had de mensen op de perron 1 moeten zien staren naar dit komisch zicht. Ja deze engelen stonden er zelfs op om mij helemaal naar mijn auto te begeleiden en zelfs om mijn rolstoel in mijn auto to plaatsen.WAT IK DIE DAG GELEERD HEB
- Er zijn nog altijd meer dan genoeg super vriendelijke en behulpzame mensen op de aarde. De aarde is nog niet verloren.
- De medewerkers van het NMBS zijn vriendelijk, behulpzaam, en klantvriendelijk
- De infrastructuur in België is alles behalve toegankelijk: gebouwen of het openbaar vervoer
- Het is triest gesteld om onafhankelijk te zijn van anderen als persoon met een handicap!
- IK NEEM NOOIT MEER DE TREIN EN VERPLAATS MIJ MET AUTO ZO LANG IK NOG KAN! IK HEB GEEN ANDERE KEUZE ALS IK WIL RAKEN WAAR IK WIL ZIJN!
THE ENGLISH VERSION:
Yeez, what a day, what an adventure, a story I will always remember! If I had known what I would experience and come across that day I would have driven the car to the National Congress for Chronically at the Kunstberg, Brussels. As president from a patient foundation, I wanted to experience myself travelling with the wheelchair by train to Brussels. It is almost one year ago that I travelled by plane and public transport to Stockholm, Sweden. Both airports were accessible, but the public transport experience is a “Walhalla” in comparison to Belgium!
PUSHED UP (BOTTOMS)
Thursday morning ready to go I took off to Diest train station. After parking the car, I checked in at the tickets window as instructed for the special assistance I requested several days earlier. Normal procedure determines that one must check in as instructed location at least 15 minutes prior to departure. An employee from the Belgian Rails asked if I were still able to take some steps and I confirmed that. A while later he lifted my light weight active wheelchair on the train. Even though the train was an express train, it was an old model train, you know the kind, one where you need to climb and pull yourself up to get inside. It is not simple with EDS to climb without dislocating any limbs like a shoulder, finger or hip. I had also forgotten how difficult it was to climb in such a train as I haven’t travelled by train in years. It must have been a quite comical site! Just imagine: A not so skinny woman (I could lose a lot of pounds) in a red dress being pushed Bottoms up! HAHAHAHAHAHAHA. It is fortunate that I am a positive thinker as well as try to see the humor of life. It must have been hilarious to watch, I know that I laughed myself! However, most people would rather have experienced as a most embarrassing moment. Oh well, the man was friendly and helpful!Upon arrival at Brussels Central station, I was quickly helped from the train by a special bridge plank and the employee explained in French how I could find the elevator. Till now no problems. The elevator could only go up one floor and I found myself at a sort of in-between floor that lead to several exits. I saw signs for Horta, Kunstberg, Magdalene, etc. I also tried to look for signs for an elevator or for handicap signs. Difficult to find. I decided to follow the exit for Kunstberg as I needed to go there. When I got to the exist I would figure out the next step. On my way to the exit, I ran into a friend from another patient foundation. If I had not met her I would not have known how to get to Kunstberg in one piece! I am not a quitter, I don’t give up, I am rather stubborn and even if it means that I have to crawl, I will try to get somewhere once I made my mind up. Near the exit not an elevator to be found, there was an escalator. Luckily I am still capable to take some steps and I decided to undergo the miracle healing, got out the wheelchair stepped on the escalator and slowly went up the escalator holding my chair like you would a child’s stroller. Not a simple job!
A THREE-STORY MOUNTAIN
The exit ended across the street from the station at the bottom of the Kunstberg (Arts Mountain). My trained eye scavenged the territory searching for the entrance of the Business Center. It could not be so that the entrance would at the top of the hill, three stories high climb to enter the glass elevator to go three floor underground?!?!? Oh yeah, no choice but to climb the slippery hillside. My friend helped to push while I as a mad woman turned the wheels around while trying to keep my shoulders from dislocating like I usually do.
It was a nice location to hold a congress, but it was semi-accessible. Not easily negotiable for most wheelchair users. Lots of hills up, elevators up and down to reach different rooms and not so much room as a wheelchair users. Apparently, I was also the only person with a wheelchair who attended the congress. The toilet was the most accessible of all. The rest not so accessible and not wheelchair friendly.
I had foreseen that the congress would go over time. Special assistance must be booked at least 24 hours prior to departure and just in case, I had booked the train from 4:19 PM departing to Diest. That meant that I would have to check in at the special assistance meeting point no later than 4:04 PM at Brussels’ Central Station.
MY OWN PRIVATE BODYGUARD AND SEARCHING FOR AN ELEVATOR
Around 3:35 PM the congress was in its final moments, however, I decided to leave early so that I would get to Central Station in time to check in. On the way up, I learned that it was difficult to reach the right place at the right time at the station as it was so complex and many stairs, and I also had to retrieve my coat at the cloakroom. While retrieving my coat, I asked a security man what the fastest and easiest way to the station was with a wheelchair. He asked if I travelled alone, I confirmed. OUTCOME: I had my own bodyguard that brought me to the station. What a service and I was grateful because I would have at least dislocated one shoulder on my way there negotiating the hills and slippery paths. The bodyguard brought me down the mountain and even crossed the street. I thanked the man in bad French and he wished me a nice day in bad Dutch.
MMmmmm, now to try to get into the station. I had been told where to find the entrance, so very innocently I rolled toward the entrance. BOOM BANG! SH*T, excuse my language! As soon as I entered the hall, I see the location of the main hall and the check-in point. How on earth do I get there? The stair was half open and far too steep to take my wheelchair by the hand and slowly step negotiate foot by foot down the stairs. I searched again with a trained eye and nowhere I see any entrance without a stair. How the hell do I get in there? At home I have a special stair elevator to help me upstairs. Unless I threw my chair over the railing and would my chair then crash on the head of an innocent passer-by and I would bounce on my bottom from step to step, I saw no other option. Where it not for the innocent passer-by, I would have chosen this option, but the risk of injuring someone else is not on my list. I searched around the outside for other entrances, tried several but found none. The best option was to go directly to an transit floor. To go there I could slowly go down the stairs one step at a time while supporting my body through leaning against the staircase wall and bannister with my back and right arm, while holding the wheelchair with one hand. Luckily a mother and daughter helped me with the wheelchair while I slowly walked down. It was very busy in the station and most people were too busy leading their own lives without considering other people. You both did, thank you for that.
STUCK IN THE ELEVATOR
I started to roll around the floor looking for another elevator or any other solution out of this situation. I just wanted to go home. Climbing the stairs up with my chair was no option, especially with my busted knee. I had already done too much and if I had dared at that moment to carry my chair and myself up the stairs, I would have ended up in the hospital. A stair down, is easier to negotiate than a stair up. Guardian angel number two, walked toward me out of nowhere. He was a technical Belgian Rail handyman. A short French speaking man who could speak decent Dutch, with an accent, but he I speak with a Dutch accent as well. You know the kind, a short, fit, muscle man. “Madam shall I help you to the elevator and look to see if it is broken” he said after I explained my situation. The man tested the elevator. De doors closed, it went up, it went down and came back. “Madame I think that it works again, but I will bring you upstairs.” How I appreciated this man. Together we entered the elevator. He pushed a button and the doors closed. We stood still. “It does not matter, madame, be patient, it will depart any moment” the man said a few minutes later. In other words, don’t panic, all will be all right. I remained calm. Three to four minutes on, the man started pushing and hitting all kind of buttons, but in a calm and fashionable manner. Nothing happened, just like I experienced earlier. The man decided to open the doors Tarzan Style. It did not open the first try. The man then called his colleagues to discuss the situation in French faster than I can understand, but I think that he checked me in and called others to come retrieve and help me on. At this time there where several Belgian Rails employees outside of the elevator. My little strong man tried the Tarzan solution another time after we were about 5 MINUTES STUCK. The doors opened and at the same time I see my guardian angel number three, Eco Man arriving. Tarzan explained that Eco Man could help me further and ensure that I could get on the train. No elevator to outside or to track 1 where the train to Diest would depart, but there was an elevator to track 3. My French is not so good, so I decided to wait patiently and see what would happen.
TRAIN TO NAMUR
A train approached and I was pushed toward it after it stopped. He, quick temporary panic through my head: the train to Namur?!?!? ??!? 'Le train apporte à votre à la gare du Midi où ils vont vous prendre à la gare de Diest.' This train will bring me to the North station where someone will bring me to the right train to Diest. As the train stopped at the North station, someone urgently retrieved me from the train and in quick pace rolled me to an industrial elevator. (read ran me to an elevator) We entered underground tunnels, and I expected to see large rats at any moment. It was usually only for employees but today also for me. At least the elevator did not get stuck. The train had been waiting on me even before I entered the tunnels downstairs. The track responsible kept calling to the handler if we were already or almost there, the train had a 12 minute delay because of me. Sorry fellow travelers for the trouble I may have caused. But yes, I finally was aboard the right train and going home! It had been a long but adventurous day.
...however, the day was not over yet: like a queen in a carriage carried
Diest train station is usually only accessible from platform 1, however, this time exceptionally from track 2 as well. Approaching Diest, we disembarked at platform 2. Hell, I though, how am going to get to my car? Don’t panic Charissa, remember you read that the Belgian Rails purchased stair climbers a few years ago. Then two big guys lift me from the train and I find myself on the platform. Two very strong and friendly guys. Guardian Angels number… It doesn’t matter, the Belgian Rails has more than enough friendly employees. The men rolled me toward the stairs and waited for the crowd to disappear down the stairs and into the tunnel. I looked down the stairs, next to the stairs, behind the stairs but no stairclimber. Suddenly I was being lifted into the air like a queen on a throne. Brrr that was scary and I did not like it at all. I told the men that I am able to take some steps and maybe I could slowly step down myself. No that was not possible but we reached a compromise. The two men stood next to me as support as I slowly went down the stairs (read I was stepping through the air). So I carried down through the tunnel and back up. You should have seen the faces of the people on platform 1. It must have been quite a scene! Yes these two angel even insisted on bringing me all the way to my car and even lifted my wheelchair into the car.
WHAT I LEARNED THAT DAY
- There are still more than enough super friendly and helpful people left on this earth. Earth is not lost yet.
- The Belgian Rails employees are friendly, helpful, and customer friendly.
- The Belgian infrastructure is not accessible: buildings or public transport.
- A disabled person in Belgium can sadly not be independent and has to rely on help from others!
- I WILL NEVER EVER TAKE ANOTHER TRAIN AND WILL USE MY CAR AS LONG AS I CAN! I DO NOT HAVE ANY OTHER CHOICE IF WANT TO GO WHERE I WANT TO BE!
